Lekcja życia: Tam, gdzie jest strata, tam też musi być i zysk.

[PureInsight.org] Spełniając dobre uczynki nie oczekując niczego w zamian jest przejawem wysokiej moralności i cnoty. Życzliwa osoba przyjmuje ze spokojem serca zarówno cierpienia, jak i radości doświadczane podczas swojego życia. Ludzie o nobliwym charakterze, służący pomocą innym i nieoczekujący niczego w zamian darzeni są przez innych ogromnym szacunkiem. Ci, których spotyka łaska ich szczodrości zwykle czynią to samo. Z tego też powodu, życzliwi ludzie czasami niespodziewanie doświadczają odwzajemnionego dobra.
Jest to naturalnym prawem obracającym się wokół cyklu przyczyny i skutku.

Pod koniec XIX wieku w Ameryce dwoje, pochodzących z ubogich rodzin dzieci zostało przyjętych na studia wyższe. Żeby zarobić trochę pieniędzy na czesne oraz utrzymanie, dwóch młodych chłopaków obmyśliło plan zarobienia ich. Zdecydowali, że zorganizują koncert wielkiemu pianiście w nadziei zarobienia pieniędzy na zysku ze sprzedaży biletów. Wybrali słynnego pianistę tamtej epoki Ignacego Paderewskiego. Dyrektor Ignacego Paderewskiego i tych dwóch młodych mężczyzn przedyskutowali wspólnie warunki, dochodząc do porozumienia, że mistrz Paderewski otrzyma za swój występ 2000 $ US. Paderewski przyjął proponowane warunki, uznając zapłatę za dostatecznie zadawalającą. Jakkolwiek, dla dwóch młodych chłopaków była to niebotyczna kwota. Gdyby zarobek ze sprzedaży biletów nie osiągnął kwoty 2000$, straciliby nie tylko pieniądze, ale i szansę na podjęcie nauki.
Młodzi mężczyźni podpisali umowę i z poświęceniem i determinacją zabrali się za organizowanie koncertu. Po koncercie zliczyli wszystkie pieniądze i okazało się, że zdołali zebrać jedynie 1600$. Całą tę kwotę oraz czek na pozostałą różnicę w wysokości 400$ przekazali Ignacemu Paderewskiemu przyrzekając mu pokrycie tego czeku tak szybko, jak tylko będą mogli. Paderewski wzruszony tym, podarł ten czek na drobne kawałki, po czym z powrotem oddał im 1600$ mówiąc: „Odliczcie sobie od tej kwoty koszty waszej edukacji i utrzymania, a z tego, co zostanie weźcie dla siebie 10% jako wynagrodzenie za swoją pracę. Dla mnie będzie to, co zostanie”. Tych dwóch młodych ludzi zostało do łez poruszonych gestem Paderewskiego.
Wiele lat później, pod koniec I wojny światowej Paderewski powrócił do Polski obejmując stanowisko premiera Polski i ministra spraw zagranicznych. W następstwie zniszczeń wojennych cały kraj pogrążony był w biedzie i głodzie. Dziesiątki tysięcy głodujących obywateli Polski apelowało do niego o pomoc. Paderewski szukał różnych dróg rozwiązań, aczkolwiek nie był w stanie znaleźć rozwiązania kryzysu, jakim dotknięty był naród. Nie mając żadnego już wyjścia, postanowił zwrócić się o pomoc do Dyrektora Naczelnego Administracji Pomocy i Żywności przy rządzie Stanów Zjednoczonych – Herberta Hoovera. Kiedy Hoover dowiedział się, jakiej natury była jego prośba, natychmiast wysłał do Polski olbrzymie kontenery z zapasami żywności. Wkrótce, do Polski zawitało ponad 10 tysięcy ton prowiantu. Zapobiegło to tragedii głodu w Polsce. Premier Paderewski chcąc podziękować panu Hooverowi postanowił spotkać się z nim osobiście. Umówili się, że spotkają się w Paryżu.
Kiedy obaj panowie spotkali się, Herbert Hoover powiedział do Paderewskiego: „Nie potrzebuje mi pan dziękować. To ja muszę panu podziękować. Panie Premierze Paderewski, być może nie pamięta pan tego, co miało miejsce dawno temu, lecz ja będę zawsze o tym pamiętać. Kiedy przebywał pan w Ameryce, pomógł pan dwóm biednym studentom. Ja byłem jednym z nich!”
Spełniając dobre uczynki bez oczekiwania niczego w zamian jest niewątpliwe dobroczynną akcją człowieka posiadającego wysoką moralność i cnotę. Tam, gdzie jest strata, musi też być i zysk. Jest to uniwersalną prawdą. Szczera życzliwość i miłosierdzie będą nieskończenie przyświecać swym blaskiem przez wieki, nie podlegając upływowi czasu.