Wiara i kultura inspirowana przez Boga

(Clearwisdom.net)
(Clearwisdom.net) Chińska kultura została przekazana z boskiej inspiracji. Pochodzi od ludzi, którzy wzorowali się na boskich wartościach. Zakorzeniona jest w wierze i szanuje cnotę. Jest to kultura, która jednoczy niebo, ziemię i człowieka, i jest kulturą, która harmonizuje naturę i ludzkość. To dlatego starożytni szanowali niebo i wierzyli w bogów. Używali niebiańskich zasad do zrozumienia zasad ludzkich. Ludzka kultura idzie w parze z duchową wiarą. Wiara rozkwitła we wspaniałych i chwalebnym cywilizacjach.
Na przestrzeni całej historii, niemal wszyscy starożytni ludzie wierzyli w bogów. Chiny, to centrum natchnionej boskim pierwiastkiem kultury, dlatego nazywano je Boskim Lądem. Powodem, dla którego chińska kultura mogła uświadczyć długiego okresu dobrobytu i była przekazywana z pokolenia na pokolenie jest to, że Chiny korzystały z wielkiej mądrości tradycyjnej chińskiej kultury, wszechświata i moralnego spojrzenia „harmonii człowieka z niebem”, jak również wzajemnego oddziaływania i wzmocnienia pochodzącego ze szkoły konfucjańskiej, szkoły Buddy i szkoły Tao. Te spojrzenia ustanawiają normę dla ideologii i ludzkiego zachowania. Szacunek wobec nieba, cenienie cnoty, samodoskonalenie i miłość do bliźnich były zakorzenione w ludzkich sercach.

Tao lub prawo wszechświata, jest prawdziwym domem i według różnych teorii lub szkół myśli w tradycyjnej kulturze, jest najwyższą sferą, do której można powrócić. Niezależnie od teorii, która jest omawiana, najpierw należy zrozumieć ogólnego ducha tradycyjnej kultury. Podstawowe wartości wszystkich religijnych wierzeń i prawych przekonań są takie same: uczą ludzi, aby być dobrym, aby przestrzegać zasad wszechświata, jak również utrzymania harmonii między wszechświatem i człowiekiem. Gdy jest inaczej, nauki te nie są prawe.
Starożytni ludzie wierzyli, że wszechświat istnieje dla żywych istot, a Tao jest źródłem wszystkiego i jest niezmienne. Jeśli człowiek chce przetrwać, jego zachowanie musi być zgodne z niebiańskim Tao, a jego serce musi być zgodne z wolą nieba; to jest sens powiedzenia „harmonia człowieka z niebem”..
Laozi, który żył około 6 wieku p.n.e. oświecił się do Drogi:

"Jest tajemnicą,
Poniżej abstrakcji,
Cicha, nieskończona,
Samotna, niezmienna,
Wszechobecna i płynna, wieczna,
Jest Stwórcą Natury.
Nie posiada imienia, lecz nazywam ją „Drogą”.

Wewnętrzny spokój i „nie działanie” u Laozi, jest idealnym stanem dla wszystkich istot, aby powrócić do Drogi.

Konfucjusz powiedział, „Niebo i ziemia są matką wszystkich rzeczy; tylko człowiek jest najwyższą formą kreacji”. Konfucjusz uważał, że niebo jest źródłem cnoty, standardów moralnych i zasad. To niebo stworzyło i przydziela życzliwość, prawość i mądrość człowiekowi. Szkoła Buddy głosi bezgraniczne Prawo Buddy, oferując miłosierne zbawienie dla wszystkich czujących istot, aby ludzie mogli powrócić do świętych i pełnych chwały niebiańskich królestw poprzez kultywację Prawa Buddy.

Człowiek nie może żyć bez duchowej wiary. W przeciwnym razie jego dusza nie ma przeznaczenia, a znaczenie i wartość życia traci sens. Wiara jest uznaniem i poszanowaniem przez ludzi Prawdy wszechświata, która przewodzi ich postępowaniu. Pomaga im to na wytrwałe trzymanie się swoich ideałów, pomimo zmieniających się czasów i niesprzyjających okoliczności. Starożytna chińska kultura zwracała uwagę na proces „oświecenia”. Gdy ludzie są zagubieni w zysku materialnym społeczeństwa ludzkiego i stają się nieświadomi tego, co zawarte jest w sferze duchowej, często stają się zmieszani. Wierzą tylko w dążenie do namacalnej przyjemności i nie wierzą w przyszłość. Ciężko wtedy o przebudzenie sumienia, brakuje wartości i powściągliwości, które pochodzą z duszy osoby. Rezultatem jest wtedy działanie bez skrupułów, co później powoduje utratę moralności. Właśnie dlatego, tradycyjna kultura podkreślała, by „prowadzić się w oparciu o oświecenie do Tao”.

Przepisy i reguły mogą jedynie powstrzymywać działania ludzi na powierzchni. Nie mogą doprowadzić do wewnętrznego szacunku, podziwu i przekonania. Ludzie nadal mogą łamać prawo, gdy nikt ich nie widzi. Z drugiej strony, cnota jest prawem, które powstrzymuje ludzkie serce. Wszystkie prawe religie budzą sumienia ludzi i ich wrodzoną naturę, tak, aby mogli nabyć właściwe zrozumienie prawdy o życiu, przeznaczeniu, znaczeniu życia i istnienia całego kosmosu. Pomagają ludziom w staniu się bardzo uważnym w oparciu o moralną świadomość, aby wyjść poza sławę, korzyści i inne pragnienia, by ciężko pracować ku duchowej perfekcji, aby osiągnąć prawdziwie świetlaną przyszłość i aby zdobyć prawdziwe szczęście podczas odbierania błogosławieństw od Bogów. Prawe religie wierzą, że niebo zarządza wszystkim. Człowiek musi być oddany, być wdzięczny i pokorny, ponieważ nie posiada niczego, czym przed Bogami mógłby się pochwalić, jako, że Bogowie są twórcami wszystkiego. Jest niczym niezwykłym, gdy człowiek, który zyskuje więcej, staje się bardziej pokorny, ponieważ oświeca się do zasad w wyższych sferach.

Kultura obejmuje ducha narodu i duchową wiarę, więc nie można ich rozdzielić. Szkoła konfucjańska, taoistyczna i buddyjska, dzielą jedną wspólną ideę: wszystkie uważają, że to niebiosa obdarzyły człowieka cnotliwą naturą. Szkoła Konfucjańska nazywa to ludzką naturą, poczuciem współczucia lub sumieniem. Szkoła taoistyczna nazywa to boską naturą, szkoła buddyjska nazywa to naturą Buddy, która pozwala człowiekowi na stanie się dobrą osobą w drodze kształcenia, a ostatecznie osiągnięcie „harmonii człowieka z Niebem”, gdzie człowiek i boskość są połączone razem.

Szkoła konfucjańska przywiązuje wagę do bycia formalnym, życzliwym i pełnym szacunku. Postrzega Niebo za życzliwe. Ujawnia, że „jeśli osoba nie posiada życzliwego serca, otrzyma tylko kilka błogosławieństw”. Podkreśla moralność i etykę w celu utrzymania porządku społecznego. Dzięki świadomości, „życzliwej osoby, która kocha innych”, społecznej odpowiedzialności „troski o świat, jako własnego obowiązku” i poczucia historycznej misji „niebiosa nałożyły na osobę doniosłą misję”, osoba wierząca poprzez kultywację, może stać się świętą.

Z punktu widzenia szkoły taoistycznej, „to niebiańska cecha, że człowiek rodzi się z natury spokojny”. Osoba doskonali się w prawdomówności, pielęgnuje swój charakter, wraca do swojej prawdziwej natury, lekko traktuje sławę i korzyści, pozbywa się pragnień oraz rozwija mądrość poprzez wyciszenie. Ostatecznie staje się Prawdziwym człowiekiem - człowiekiem Prawdy. Z punktu widzenia szkoły Buddy, każda posiada naturę Buddy. Człowiek tylko poprzez życie w zwykłym społeczeństwie, nieświadomie może utracić swą prawdziwą naturę. Poprzez kultywację i nieustanne wznoszenie się, osoba może dokultywować do stopnia Buddy. Wszystkie trzy szkoły radzą ludziom, by szanowali niebo, wierzyli w Bogów, kultywowali cnoty, postępowali w zgodzie z życzliwością i wierzyli w zasadę, że dobro jest nagradzane, a zło otrzymuje karę.
Wszystkie historyczne postacie wielkiej cnoty kultywowały siebie, głosiły prawdę i sprawiedliwość. Były wzorami w uprawianiu kultywacji. Pięciu Cesarzy, znanych z chińskich legend, postępowali zgodnie z zasadami nieba, aby dobrze rządzić narodem i kultywowali siebie, by dać świadectwo Tao. Ludzie tamtych czasów dobrowolnie poddawali się tym samym zasadom i kroczyli wzdłuż wielkiej drogi. W całym narodzie panowała cisza i pokój. Święci tych trzech szkół, uczyli wychowanków, by zostawili trwałe dziedzictwo dla przyszłych pokoleń. Wielu proroków było w stanie przewidywać zmiany, które miały się wydarzyć, poprzez obserwację ruchu ciał niebieskich. Zhuge Liang (181-234), Shao Yong (1011/77) i Li Bowen (1311/75), wszyscy oni zostawili po sobie książki i wiersze zwiastujące zmianę dynastii. Cesarz Taizong (Żółty Cesarz) z dynastii Tang (599-649) wyznaczył dla siebie surowe standardy, których się trzymał i pozostał skromny. Okres, w którym panował, zwany „rządami Zhen Guan”, był postrzegany za wzór, którym mierzono wszystkich następujących po nim cesarzy.

Inne przykłady obejmują takich kultywujących jak: Tao Yuanming (132-194), Li Bai (701-762), Du Fu (712-770), Bai Juyi (772-846), Wang Wei (699-759) i Su Shi (1037-1101). Wszyscy oni pracowali w celu harmonizacji własnych ideałów z prawami natury. Ich zrozumienie życiowych prawd i wszechświata oraz wybitne osiągnięcia literackie, stanowiły przykład przyzwoitości i szlachetności ich charakterów. Głęboka wiara była kluczem ich osiągnięć.

Starożytni ludzie Chin okazywali Niebu niezmierzony szacunek. Wierzyli, że człowiek został stworzony przez bogów. Natchniona przez Bogów kultura wszczepiła w naród chiński wielką żywotność i spójność. Prawa wiara stanowiła ducha narodu. Głębokie i szerokie tradycje prowadziły ludzi by oceniali wszystko według trwałych norm moralnych, jak również w obliczu spraw zasadniczych, by odróżniali życzliwość od zła i prawość od przebiegłości.