[21] Shi Kuang - bóstwo muzyki

Shi Kuang (Ilustracja Zona Yeh/The Epoch Times)

Shi Kuang (572 - 532 p.n.e.) był niewidomym mistrzem muzyki w Królestwie Jin w Okresie Wiosen i Jesieni (770 - 476 p.n.e.). Był wirtuozem gry na zheng (znanym również jako gu zheng), czyli siedmiostrunowym chińskim instrumencie muzycznym przypominającym cytrę.

Mówiono, że jego niezwykła gra sprawiała, że nieruchomiały pasące się konie, a ptaki zlatujące się by go posłuchać gubiły z dziobów pożywienie. Mówiło się też, że przy słuchaniu muzyki miał dar przewidywania losu.

Shi Kuang wierzył, że muzyka może mieć wpływ na wzrost pomyślności lub upadek państwa. Właściwa muzyka była w jego opinii zestrojona z naturalnymi zasadami wszechświata, co mogło zachęcić władcę i jego poddanych do życia w harmonii z wartościami moralnymi i zgodnie z ustalonymi obyczajami.

Gdy ludzie kultywują 'de' czyli cnotę, wtedy mogą doświadczyć i docenić wartość świętej muzyki. Jeśli zatem ludzie stosują się do prawego kodeksu postępowania to w państwie panuje pokój i szczęście, podczas gdy mroczna i dekadencka muzyka może doprowadzić kraj do upadku.

Pewnego razu król Jin rozkazał Shi Kuangowi zagranie dla niego kilku świętych utworów, pomimo że Shi zwrócił uwagę, że muzyka taka przeznaczona jest tylko dla monarchów o wielkiej cnocie. Kiedy Shi niechętnie rozpoczął pierwszy utwór piękne żurawie zleciały się na dziedziniec, gdzie zatańczyły do granej melodii.

Dobry omen zachwycił wszystkich zebranych. Nie bacząc na przestrogi Shi Kuanga, król rozkazał mu zagranie jeszcze bardziej podniosłego utworu. Jak tylko zaczęła płynąć melodia, ciemne chmury zgromadziły się nad pałacem i gwałtowna burza zdarła z niego dachówki.

Król w panice rzucił się do ucieczki. Gdy Shi Kuang zaprzestał gry niebo się wypogodziło. Od tego czasu ludzie doceniali go jeszcze bardziej i okazywali większy szacunek szlachetnej muzyce.

Był on nie tylko utalentowany w tej dziedzinie, ale służył królowi mądrymi i zacnymi radami dotyczących wielu spraw. Dogłębne zrozumienie muzyki przejawiało się również w szczególnym podejściu do polityki przez Shi Kuanga.

Gdy król wyraził współczucie dla jego ślepoty, Shi Kuang odpowiedział, że istnieje pięć rodzajów ślepoty znacznie gorszych niż jego przypadek.

Mawiało się, że jeśli król jest ślepy na niesprawiedliwość, ślepy na nieudolność swoich urzędników, ślepy na prawość, ślepo angażuje się w wojnę oraz nie baczy na dobro swoich poddanych, to jego państwo będzie skazane na upadek, a jego lud jeszcze bardziej będzie cierpiał. Poruszony słowami Shi Kuanga, król postanowił sumienniej przykładać się do spraw państwowych i rządzenia w prawy sposób.

Gdy jednak się postarzał, znowu oddał się prowadzeniu wystawnego życia, przymykał oko na niedolę poddanych i pozostawał głuchy na dobre rady. Shi Kuang postanowił już dłużej nie grać dla króla i chcąc przebudzić jego sumienie zdecydował się na heroiczny czyn. Odebrał sobie życie w jego obecności przy pomocy instrumentu na którym grał. Niestety nadaremnie. Państwo zaczęło chylić się upadkowi i ostatecznie przestało istnieć.

Wierzy się, że pomimo ślepoty, jego umiejętności muzyczne i zrozumienie zasad prawej polityki ściśle łączyły się z jego doskonaleniem „poszukiwania związku pomiędzy kosmosem i ludźmi, zrozumienia przemian w zjawiskach z przeszłości i w obecnych czasach.”

Według legendy Shi Kuang stał się bóstwem muzyki i patronem niewidomych wróżbitów.

http://www.theepochtimes.com/n2/china-news/shi-kuang-the-deity-of-music-337341.html