Idiom: Poświęcenie z niepodzielnym sercem (專心致志)

Gdy Mistrz Qiu wykładał, uczeń Ah słuchał uważnie i poświęcił się lekcji
z niepodzielnym sercem. Uczeń Bi, mimo iż wydawało się, że słucha,
jego umysł skupiony był na czymś innym. (Ilustracja Jane Ku/The Epoch Times)

Dawno, dawno temu żył pewien mistrz szachowy o nazwisku Yi Qiu. Był znany jako najbystrzejszy szachmistrz tamtych czasów. Raz, przyjął dwóch uczniów i każdego dnia udzielał im lekcji gry w szachy.

Któregoś dnia, nauczył ich kilku istotnych szachowych technik. Uczeń Ah słuchał go uważnie i był tym całkowicie pochłonięty. Jednak uczeń Bi, choć wydawało się, że słucha, myślami był gdzie indziej.

Student Bi spoglądał przez okno. Ujrzał łabędzia płynącego po tafli jeziora i zaczął sobie wyobrażać jak trzyma w dłoniach łuk i strzały, ustrzelił łabędzia i potem przyrządza z niego pyszną kolację.

Nagle zdał sobie sprawę, że to tylko jego wyobraźnia, a on sam, wciąż siedzi w klasie. Żałował, że musi siedzieć na lekcji. Słuchał nauk mistrza jeszcze przez chwilę, dopóki nie zobaczył przez okno kolejnego łabędzia. Myśl o ustrzeleniu i przygotowaniu z niego posiłku, ponownie przyszła mu do głowy.

Mimo, że uczęszczał na te same lekcje co uczeń Ah, nie koncentrował się na nauce Qiuna. Jego umysł wędrował i myślał o różnych rzeczach. Gdy lekcja dobiegła końca, wciąż był pogrążony w fantazji.

Mistrz Qiu właśnie dostrzegł, że uczeń Bi jest roztargniony. Zatem poprosił obydwu, aby po lekcji rozegrali partię szachów.

Uczeń Ah stosował techniki, których nauczył się od mistrza i grał bardzo dobrze, podczas gdy uczeń Bi jedynie bronił się przed porażką, aż w końcu przegrał pojedynek.

Mistrz Qiu rzekł do nich: "Jeśli osoba nie poświęci się z niepodzielnym sercem, nie nauczy się tych umiejętności".

Powyższa historia opiera się o fragment z "Gaozi Mencjusza"(1). Później, tekst 專心致志 (zhuān xīn zhì zhì) z tego fragmentu stał się idiomem.

Przypis:

1. Mencjusz (372 - 289 p.n.e.) zwany również Mengzim, był znanym filozofem w historii Chin. Jest najbardziej znanym konfucjanistą po samym Konfucjuszu. Jego filozofia głównie koncentruje się na wrodzonej dobroci człowieka.